جوشکاری از قدیم تا امروز به عنوان یکی از پایه‌های اصلی صنایع مختلف شناخته شده است. اگر لحظه‌ای به اطراف خود نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که تقریباً هیچ محصول صنعتی بزرگی وجود ندارد که در بخشی از فرآیند تولید یا مونتاژ آن از جوشکاری استفاده نشده باشد. از سازه‌های عظیم فلزی گرفته تا تجهیزات ظریف پزشکی، همه و همه به نوعی وابسته به تکنیک‌های جوشکاری هستند. در میان تمام روش‌هایی که تا به حال توسعه پیدا کرده، جوشکاری آرگون یا TIG به دلیل کیفیت بالا، دقت مثال‌زدنی و ظاهر فوق‌العاده تمیز، جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است.
خیلی‌ها وقتی برای اولین بار نام جوشکاری آرگون را می‌شنوند، تصور می‌کنند این روش صرفاً برای پروژه‌های پیچیده صنعتی به کار می‌رود. اما واقعیت این است که TIG علاوه بر صنایع سنگین مانند هوافضا یا پالایشگاه‌ها، در پروژه‌های کوچک‌تر مثل ساخت تجهیزات آشپزخانه استیل یا حتی کارهای هنری و دکوراتیو هم استفاده می‌شود. همین گستردگی کاربرد نشان می‌دهد که یادگیری و شناخت این روش نه تنها برای جوشکاران حرفه‌ای بلکه برای بسیاری از علاقه‌مندان حوزه فنی ضروری است.
اگر بخواهیم این روش را خیلی ساده توضیح دهیم، باید بگوییم که در TIG از یک الکترود تنگستن غیرمصرفی برای ایجاد قوس الکتریکی استفاده می‌شود. قوس باعث ذوب شدن فلز پایه می‌گردد و در همین زمان یک گاز خنثی (معمولاً آرگون) به محل جوش دمیده می‌شود تا از تماس فلز مذاب با هوا جلوگیری کند. به دلیل همین گاز محافظ است که جوش نهایی بسیار تمیز، براق و بدون آلودگی یا حفره خواهد بود.
برخلاف روش‌هایی مثل جوشکاری الکترود دستی، در TIG الکترود مصرف نمی‌شود. برای پر کردن درزها یا افزایش حجم فلز جوش داده‌شده، از سیم پرکننده استفاده می‌شود که جداگانه به حوضچه مذاب اضافه می‌گردد. همین جداسازی نقش الکترود و فیلر باعث می‌شود که جوشکار کنترل بیشتری روی فرآیند داشته باشد و نتیجه کار دقیق‌تر و زیباتر باشد.
دهه ۱۹۳۰ میلادی زمانی بود که صنعتگران با چالش بزرگی در زمینه جوشکاری فلزات سبک مثل آلومینیوم و منیزیم روبه‌رو بودند. این فلزات به دلیل لایه اکسید مقاوم‌شان به راحتی با روش‌های سنتی جوش داده نمی‌شدند. همین موضوع باعث شد تحقیقات زیادی روی استفاده از گازهای خنثی برای محافظت از حوضچه جوش انجام شود. در نهایت روش TIG معرفی شد و توانست این مشکل را حل کند.
در جنگ جهانی دوم، این فناوری به سرعت در صنایع هوافضا مورد استقبال قرار گرفت، زیرا هواپیماها و تجهیزات نظامی نیازمند اتصالات سبک اما مقاوم بودند. از آن زمان به بعد، TIG به سرعت در صنایع مختلف گسترش یافت و امروز یکی از استانداردترین روش‌های جوشکاری در دنیاست.
منبع تغذیه در جوشکاری TIG باید بتواند هر دو نوع جریان مستقیم (DC) و متناوب (AC) را تولید کند.
وجود قابلیت تنظیم دقیق شدت جریان یکی از ویژگی‌های کلیدی دستگاه‌های TIG است که امکان کنترل بهتر بر روی کیفیت جوش را فراهم می‌کند.
تورچ همان ابزار دستی است که جوشکار برای هدایت قوس از آن استفاده می‌کند. تورچ‌ها ممکن است خنک‌شونده با آب یا هوا باشند. در پروژه‌های سبک و کوتاه، تورچ‌های هواخنک کافی هستند، اما در پروژه‌های صنعتی و طولانی‌مدت، تورچ‌های آب‌خنک از داغ شدن بیش از حد جلوگیری می‌کنند.
این الکترود غیرمصرفی است و نقش اصلی آن ایجاد قوس الکتریکی است. انواع مختلفی دارد:
گازهای مورد استفاده معمولاً شامل:
در صورت نیاز برای پر کردن درزها از سیم پرکننده استفاده می‌شود. انتخاب نوع فیلر باید متناسب با جنس فلز پایه باشد. برای مثال، در جوشکاری استیل از سیم پرکننده استیل ضدزنگ استفاده می‌شود.
هر یک از این موارد دنیای وسیعی از مثال‌ها و پروژه‌ها را شامل می‌شود. مثلاً در صنایع غذایی، کوچک‌ترین ترک در جوش می‌تواند محل تجمع باکتری‌ها شود، بنابراین TIG به دلیل سطح صاف و بدون نقص بهترین گزینه است.
یادگیری TIG آسان نیست و به تمرین مداوم نیاز دارد. هنرجو ابتدا روی ورق‌های ساده کار می‌کند و به تدریج وارد پروژه‌های پیچیده‌تر می‌شود. دوره‌های آموزشی تخصصی در این زمینه می‌توانند هنرجویان را برای ورود به بازار کار آماده کنند.
با توجه به گستردگی کاربردها، متخصصان TIG در صنایع مختلف همیشه مورد نیاز هستند. درآمد این افراد معمولاً بالاتر از جوشکاران معمولی است زیرا دقت و مهارت ویژه‌ای دارند. علاوه بر مشاغل صنعتی، بسیاری از جوشکاران TIG به صورت مستقل و پروژه‌ای نیز فعالیت می‌کنند.
جوشکاری آرگون یا TIG ترکیبی از دقت، کیفیت و زیبایی است. اگرچه یادگیری آن زمان‌بر و پرهزینه است، اما نتیجه نهایی ارزش تلاش را دارد. کسانی که این مهارت را کسب کنند، می‌توانند آینده‌ای روشن در صنایع مختلف داشته باشند.
